مقاله بازی درمانی

مقاله بازی درمانی

«بازي» به هر گونه فعاليت جسمي يا ذهني هدف دار که به صورت فردي يا گروهي انجام پذيرد و موجب بروز نيازهاي کودک شود، گفته مي شود. بازي وسيله ي طبيعي کودک براي اظهار و بيان «خود » است. «آلفردآدلر» روانشناس معروف مي گويد: هرگز نبايد به بازي به عنوان روشي براي وقت کشي نگاه کرد و «گري لندرث» اظهار مي دارد که: «بازي کردن براي کودک مساوي است با صحبت کردن براي يک بزرگسال، بازي و اسباب بازي، کلمات کودکان هستند».بازي 5 ويژگي اساسي دارد: از درون برانگيخته مي شود، آزادانه انتخاب مي شود، لذت بخش است، واقعيت گريز است و بازيکنان به طور فعال در آن شرکت دارند. براي درک بيشتر دنياي کودکان مي بايد آنها را در هنگامبازي مورد مشاهده قرار داد. بازي براي کودکان همانند کلام براي بزرگسالان است.

در اين مقاله قصد داريم به بحث راجع به بازي درماني که نوعي از انواع هنردرماني است، بپردازيم. در بازي درماني، کلامي ساختن چيزي که غيرکلامي است يا هوشيارسازي آن چه ناهوشيار بوده است يکي از جالب ترين و بديع ترين فعاليت هاي بازي درمانگر محسوب مي شود. اوست که تلاشي را با کمک بيمار/ مراجع براي تفسير انواع بازي ها و يا حتي تصاوير و نقاشي هاي نمادين ايجاد شده، انجام مي دهد و سعي مي کند که اين نمادها را به جهان واقعي متصل ساخته و وسيله ي شفادهندگي را در بيمار/ مراجع فراهم سازد.

از آنجايي که درکنار بازي درماني بخصوص روي کودکان، جهت تشخيص بهتر، ممکن است از ساير مقوله هاي هنر درماني از جمله: نقاشي درماني، شن درماني و موسيقي درماني نيز بهره گرفته شود، لازم است به مبحث کلي هنر درماني نيز اشاره مختصري گردد. مقاله بازی درمانی

کليد واژه ها:هنر، بازي،نقاشي،موسيقي، درمان، کودکان، گفتار درمانی

تاريخچه:

پيشتازان هنر درماني همچون ارنست هارمز بنيان گذار و سردبير مجله “هنر روان درمانگري” اثرات شفادهندگي هنري مختلف همچون موسيقي را با توجه به منابع کتاب مقدس بيان مي دارند. اين که چگونه حضرت داوود تلاش نمود بيماري ماليخولياي سلطان شائول را از طريق نواختن چنگ معالجه کند ( هارمز،1975). مقاله بازی درمانی

اميل کراپلين در سال 1912 و يوجين بلولر در سال 1918 پيشنهاد کردند که نقاشي بيماران رواني بايد در تشخيص بيماري آن ها مورد توجه قرار گيرد.

در سال 1935 نولن.دي.سي.لويس، نقاشي آزاد را درمورد روان نژندهاي بزرگسال به کار برد. منظور از نقاشي آزاد، اجراهايي است که به صورت دلخواه و از روي اراده و بدون هيچ اجباري سرخود به وسيله فرد انجام مي شود و هيچ گونه اجباري در ترسيم و زمان اجراي آن وجود ندارد. مق اله بازی درمانی

برای مطالعه ادامه این بخش لطفا فایل مقاله را دانلود کنید

از بعد رشد اجتماعي، تعامل در بازي با ديگر کودکان، کودک را قادر مي سازد تا تصورش را از خود و ديگران به صورت عام رشد دهد.

اهميت بازي:

بازي به عنوان فرايند چند بعدي که به نحوي قابل توجه درخدمت تکامل ورشد کودک است ميتواند راهي جهت تخليه اين انرژيها در مسير رسانده باشد.کارل گروس از صاحبنظران قرننوزدهم اعتقاد دارد : بازي عاملي است براي رشد نيروهاي خام وآماده سازي آنها براياستفاده در زندگي , بازي فرايند يادگيري را براي کودک , اين انسان کوچک لذت بخش ميکند وهمچنين منجر به ارضاي بسياري از نيازهاي اساسي وزير بنايي او مي شود . اهميتبازي در مباحث روانشناسي رشد تا حدي است که صاحبنظرا ن آن را تفکر کودک ناميده اند.

بازي وسيله اي است براي احساسات، برقراري روابط، توصيف تجربيات، آشکار کردن آرزوها و خود شکوفايي. فعاليت بازي در واقع تلاش کودک براي کنار آمدن با محيط است که از اين طريق او خود را مي يابد ودنيا را درک مي کند.«پياژه» روان شناس مشهور سوئيسي، بازي را تحت عنوان «يکي ساختن واقعيت با خود» تعريف مي کند. براي شناخت بازي کار انساني، پنج ضابطه بر شمرده است و اين ضابطه ها عبارتند از :

1 -بازي فعاليتي است که هدفش در خود آن نهفته است، در حالي که هدف کار در خارج آن قرار دارد.

2-بازي فعاليتي است که انجام آن موجب خوشنودي و خوشحالي بازي کننده مي گردد، حال آنکه کار ضرورتاً خوشايند نيست.

3-بازي فعاليتي است که فرد آن را اختيار مي کند، در حالي که کار، خاصيتي اجباري و الزامي دارد.

4-بازي از قيد سازمان آزاد و رهاست، در حالي که کار معمولاً با سازماندهي همراه است .

5-بازي از کشمکش و پرخاش به دور است، حال آن که ماهيت کار گرايش آشکاري به سوي کشمکش و پرخاش دارد.

برای مطالعه ادامه این بخش لطفا فایل مقاله را دانلود کنید

کودکي که بازي مي کند نقش خود را به طور مرتب تغيير مي دهد و مجبور مي شود چشم انداز خود را نيز تغيير دهد.

نقش بازي در رشد اجتماعي کودک:

از بعد رشد اجتماعي، تعامل در بازي با ديگر کودکان، کودک را قادر مي سازد تا تصورش را از خود و ديگران به صورت عام رشد دهد.

کودکي که بازي مي کند نقش خود را به طور مرتب تغيير مي دهد و مجبور مي شود چشم انداز خود را نيز تغيير دهد.

در بازي هاي گروهي که داراي مقررات و قواعد است، بازيکن بايد نقش ديگر بازيکنان را بداند و همچنين بايد توانايي «برعهده گرفتن نقش ديگران» را در خود رشد و توسعه دهد.

تا از طرق پيش بيني آن چه در آينده اتفاق خواهد افتاد، بتواند رفتار خود را با آن سازگار نمايد. کودک شروع به ارزيابي توانايي هاي خود در مقابل ديگران شده و هويت يا تصور از خود را بهبود مي بخشد. بچه هايي که بازي مي کنند.

برای مطالعه ادامه مقاله لطفا آن را دانلود کنید.